NJË HISTORI E VËRTETË PER MIQESINE DHE SHUMË PREKSE. . .

nga **Leonard** Mon Jul 18, 2011 9:53 am

unë nuk do të iki më në shkollë ! Do të turpërohem shumë . . .Është tmerrësisht e rëndësishme mami !Elena ia plasi të qarit .Kjo ishte arma e saj më e efektshme !
Ufff ,bëj si të duash – shfryu e ëma , duke përplasur lugën mbi lavaman .Do të ngjash si një përbindësh , aq më keq për ty !
Ndërkohë ,edhe në 23 familje të tjera e njëjta skenë.Ishin të gjithë nxënës të një klase , në vitin e dytë të shkollës ” Carlo Alberto di Savoia “Atë ditë kishin marrë një vendim të rëndësishëm .Por klasa kishte gjithsej 25 nxënës .Dhe vetëm në familjen e 25- të gjërat po shkonin ndryshe .
Elisabeta ishte në gjendje të papërqëndruar, dhe prindërit e saj po përpiqeshin ta inkurajonin .
Ishte hera e pesëmbëdhjetë që vajza vraponte drejt pasqyrës për tu parë .
Do më tallin , e di unë .Mendoni Marisën që nuk më duron dot , apo Paolon që më tall…ata nuk presin gjë tjetër .Lot të mëdhenj të kripur filluan të rrjedhin mbi fytyrën e vajzës . I ati e ndihmoi duke i rregulluar kapelen sportive që mbante në kokë, dhe i tha
Kurajo – flokët do të të rriten shpejt . Po reagon shumë mirë kura , dhe ti pas disa muajsh do të jesh shumë mirë.
Po , por shikoni ,dhe tregoi kokën e saj të shkëlqyeshme dhe ngjyrë trëndafili. . .
Kur leuçemia e kishte prekur para dy muajsh , nga cikli asaj i kishin rënë të gjitha flokët.
Nëna e përqafoi dhe i tha : Kurajo zemër , do të mësohen , do e shikosh. .
Elisabeta thithi hundët , mori çantën , vuri kapelen dhe u nis me prindërit drejt shkollës .
Kur arriti pranë derës së klasës , zemra po i rrihte me forcë .Mbylli sytë dhe u fut brenda .Kur i hapi pak , për të parë bankën e saj , i zunë sytë diçka të pazakontë.Të gjithë , po , po , të gjithë kishin kapele në kokat e tyre , u drejtuan për te banka e saj dhe duke hequr kapelet i thanë : Mirë se erdhe Elisabeta !
Ata ishin qethur që të gjithë zero !
Edhe Marisa që ishte aq krenare për rricat e saj , edhe Paolo , edhe Marko , edhe Kiara …të gjithë shokët . E përqafuan fort vajzën e cila në ato momente nuk dinte ç’të bënte :të qante apo të qeshte ?
Ajo vetëm mërmëriti : faleminderit. . .
Nga katedra qeshi edhe profesori i cili nuk e kishte qethur kokën e tij, sepse ai ishte qeros dhe e kishte kokën si topi i bilardos .
Sa e bukur është dashuria njerëzore me pasion dhe me zemër. .!