HISTORI DASHURIE: BERA 1 GABIM

nga **Leonard** Mon Jul 18, 2011 9:58 am

pa dashur,pa kuptuar lendova engjellin tim.
Dhimbja qe i dhurova ishte shume e rende per te,
prandaj ai engjell tani s’jeton me.
Pendimi,faji,vetmina me shoqerojne,
besnike ndaj meje jane,kurre s’me tradhetojne.
Dhe lotet qe me bien si shiu ne pranvere,
kjo dhimbje qe une kam s’do te shuhet asnje here.
Me vret shikimi i asaj nene,qe shpirtin ia thava,
kurre s’do t’ia fal vetes qe nje engjell une vrava.
Vazhdimisht era ledhaton nje leter mbi tavoline,
dhe mbi fleten e zhubrosur bie loti im…
Nis te lexoj por lotet nuk me lene:
”Te ishim te dy,kurre s’qe e thene!”
Aty ndaloj,marre fryme dhe psheretij ngadale,
dhe ne mendje kam cdo shkronje e cdo fjale.
E marr serish letren,e lexoj dhe e rilexoj,
po qe ti nuk je me,ende s’mundem ta besoj.
Me ne fund marr guximin dhe vij tek ti,
por c’te shoh,para sysh me shfaqen vec lulet dhe nje fotografi.
Edhe pse nuk je me,serish e ke freskine,
ai shikim edhe pse vec ne foto,serish e kthen magjine.
Ashtu i perhumbur,mbytem ne gjolin e loteve te mi,
se me ne fund edhe pse vone,
e kuptova qe ajo c’ka ndieje e kish emrin “DASHURI”.
I kerrusur nga dhimbja,
mbi qivur ulem ngadale.
Me ndjenjat perveluese te zemres se akullt,
te puth syckat e kalter me malle.
Pastaj ngre koken nga qielli,
qe duket i zbehte para syve te tu.
Dhe keshtu qepallat i mbyll embel,
qe kur te hap sytemte shoh qe
gjithcka kishte qene nje enderr.
Por jo,hap syte dhe jam serish aty,
ul pak koken dhe perballe te kam “ty”.
Ah engjell sikur te ishe me mua tani,
por kjo s’eshte e mundur,dhe une…
vazhdoj te flas me nje fotografi